herken je jezelf in de volgende thema's?
Training :
"de kracht van kwetsbaarheid op de werkvloer"
Een dagtraining om wederzijds begrip te kweken onder elkaar, en te leren wat er onder de oppervlakte speelt. Inzichtelijk maken waarom de ander zo reageert. En wat je daarin zelf ook kan doen. Voor jezelf. Maar ook voor je collega's.
Aan het einde van de dag heb je meer inzicht in trauma. Wat dat doet met een mens. Inzicht in eigen stukken. En simpele oefeningen hoe je je eigen zenuwstelsel iets meer kan kalmeren in stress-situaties.
Een verdiepende dag, om als team nader tot elkaar te komen.
Een dag bestaat uit de volgende onderdelen:
- We gaan op een interactieve manier elkaar iets beter leren kennen.
- Uitleg van trauma in een notendop.
- Een stukje uitleg over je eigen interne systeem
- In de middag samen met het paard op locatie ontdekken waar je eventueel zelf nog aan mag werken.
Verander de toekomst - grootste slagingskans
Het traject bestaat uit 5 tot 6 maanden begeleiding met daarin 10 sessies therapie/coaching. Tussen de sessies in hebben we meerdere keren contact met elkaar. Je ontvangt een werkboek, een dagboek en een ademhalingstool, om in te zetten in tijden van veel spanning.
Het traject bestaat uit de volgende stappen:
- We gaan kijken waar je nu staat en we gaan jouw basis verstevigen.
- Jezelf leren veiligheid en vertrouwen te bieden, waar je ook bent.
- Het trauma te integreren en de spanning af te voeren uit je lijf.
- We kijken samen naar de toekomst, hoe die eruit ziet, zonder de spanning van het trauma.
Aan je trauma werken kan niet met een 'quick fix'. Het vraagt
toewijding,
lef
en
doorzettingsvermogen! Na dit traject stemmen we af wat er dan eventueel nog nodig is.
Noot: Losse sessies zonder voorafgaand traject zijn ook mogelijk. Alleen kan het resultaat erg wisselend zijn.
"wie ik ben....."
Mijn naam is Paula Fernhout. Ervaren paardencoach, lichaamsgericht traumatherapeut en aromatherapeut in opleiding. Op het gebied van trauma ben ik ervaringsdeskundige. Ik weet uit eigen ervaring dat het bijna onmogelijk is om trauma alleen te verwerken. Maar niet onmogelijk om het trauma te lijf te gaan en daar wil ik je graag bij helpen.
Ik geef mijn sessies vanuit de volgende waarden:
humor,
vertrouwen,
integriteit,
liefde, en
eerlijkheid. Voor uitgebreidere info over mij verwijs ik je naar de volgende pagina's:
Over mij
en
Mijn medecoach en 4-benige vriendin.
- Ervaringsverhaal -
“Ik heb vandaag een coaching mogen ervaren. Wat een rare, geweldige, ervaren en emotionele rollercoaster. Gevoel van onmacht. Huilen, alles, en het paard nam het weg. Zo raar. Ik ademde uit en zij in. Erg bijzonder. Bedankt voor deze ervaring en rust. Thanks samen.“
- Petra -
NIEUWS
Jenny ging vaak de hond uitlaten van haar vriendinnetje. Thuis hadden ze geen hond meer. Nadat oude Neo ingeslapen werd, kwam er tot groot verdriet van Jenny geen hond meer. Gelukkig had haar beste vriendinnetje ook een hond. En daar was ze sowieso al vaak te vinden. Ze liep vaak een ‘rondje flat’. Dat was een leuk rondje wandelen wat je goed in een kwartiertje kon doen. En als je haast had, dan liep Jenny wat sneller, Of rende een stukje. Vond het hondje ook wel leuk. Onderin de flat waar Jenny altijd langs kwam, zwaaide altijd een man naar haar. Jenny zwaaide altijd vrolijk terug. Tot het haar opviel dat de man er altijd stond als ze het hondje uitliet. Ook wanneer ze een paar nachtjes bij haar vriendinnetje sliep. Stond de man altijd te zwaaien als Jenny het hondje uitliet. Ze begon het huis van haar vriendinnetje een beetje te mijden. Het was helemaal niet zo aantrekkelijk meer om het hondje uit te laten. Het viel de moeder van dat vriendinnetje ook op dat Jenny niet zo vaak meer kwam. Jenny legde haar uit van die man die altijd stond te zwaaien. Dat ze dat niet zo fijn meer vond. Het was niks bijzonders, zei de moeder. Hij had geen kwaad in de zin, en wilde alleen maar zwaaien. Jenny zette haar akelige gevoel opzij. En liep als vanouds een rondje flat met het hondje van haar beste vriendin. En jahoor. De man stond weer buiten te zwaaien. Nu kwamen er zelfs handkusjes bij. Jenny werd er ongemakkelijk van. Maar ze besloot haar gevoel te negeren. Te zwaaien en door te lopen. Op een avond fietste Jenny naar het huis van haar beste vriendin. De man uit de flat kwam haar snel achterop fietsen. Jenny’s hart klopte als een bezetene. Hij kwam vlak achter haar fietsen. En riep zachtjes: “schatje, lieverd, ik wil je.” Hij kwam vlak naast haar fietsen. Jenny kon geen kant meer op. Hij trok haar van de fiets de bossen in. Jenny schreeuwde, schopte en sloeg. Deed alles om die man van haar af te krijgen. Op dat moment kwam er iemand het huis uit. De man liet Jenny los, sprong op zijn fiets en fietste het donker in. Jenny in totale verslagenheid achterlatend… Het gevoel wat zo’n verhaal oproept, zullen vele vrouwen en zeker ook vele mannen herkennen. Dat iemand op deze manier over al je grenzen heen gaat. Je persoonlijke grenzen. Je lijfelijke grenzen. Beschadigd tot in het diepst van je zijn. Wanneer iemand ongevraagd aan je zit, laat sporen na. Seksueel geweld kent vele vormen. En hoewel dit verhaal zich buiten de deur afspeelt, vind het heel vaak plaats achter een gesloten voordeur. Herken je dit gevoel? Dat gevoel wat onder je huid gaat zitten? Altijd achterom kijken of er niemand loopt? Niet alleen in het donker over straat durven? Het lastig vinden om in iemands nabijheid te komen. Wat als? Uberhaupt mannen niet meer vertrouwen? Ik wel. Ik was Jenny. Met lichaamsgerichte traumatherapie heb ik geleerd om te voelen wat ik heel lang weg heb gestopt. Stap voor stap het trauma helen. Dat wat ooit een ander voor mij heeft betekend. Wil ik nu voor jou betekenen. Samen met de paarden dat trauma aan gaan kijken. Vanuit vertrouwen. Stap voor stap op het tempo wat je lichaam aangeeft.
De onaangename leegte Als therapeut vind ik het erg belangrijk om met enige regelmaat zelf ook sessies te ontvangen. Om als therapeut altijd feeling te houden met de andere kant van de tafel. Namelijk die als cliënt. Ik weet hoe het voelt om ergens als cliënt te komen. Hoe kwetsbaar en eng dat voelt om jezelf open te stellen. Dit jaar heb ik een verdiepingsjaar op trauma gevolgd bij het opleidingscentrum waar ik mijn traumaopleiding heb gevolgd. Dat gaat niet over de verdieping op de theorie. Maar de verdieping in jezelf. Over de eigen trauma’s die je mee hebt gemaakt. En waarvan je de gevolgen nog elke dag met je meedraagt. Tijdens 1 van die dagen had ik een opstelling. Mijn zenuwstelsel werd opgesteld. Dat liet zien onder wat voor hoogspanning ik soms functioneer. Zeker wanneer het in een groep is. Zoiets blijft een uitdaging. Zeker als het over openstellen en kwetsbare onderwerpen gaat. De onderstroom om het maar zo te zeggen. Zie je me namelijk gewoon in een groep zul je dat niet zo snel zien. Dan heb ik echt wel geleerd om te functioneren en me redelijk vrij te kunnen bewegen in een groep. Zeker als ik de groep al lang ken. 😊 Nu terug naar dat kwetsbaar opstellen, mensen tot op de diepste laag te vertrouwen. Tijdens de opstelling was er nog redelijk hier en nu. Ik kon er goed bij blijven. Al had ik zeker wel last van enige ‘trust-issues’. Delen van mij waren niet allemaal meer hier. Maar dat was oké. Tot ik een paar dagen later ervaarde dat ik in ‘de onaangename leegte’ was beland. Er zit bij mij altijd wat vertraging op de lijn om het maar zo te zeggen. Eerst is het een anderhalve tot 2 dagen wat chaotisch. En dan vertrekt mijn systeem naar de onaangename leegte. Voor mij is die onaangename leegte een ruimte waar er geen emoties zijn. Ik op de automatische piloot leef. Er is daar geen gevoel. Er is daar alleen ijzige kou. Geen warmte, geen licht. Een diepe eenzaamheid en kou overviel me. Dat terwijl ik gewoon aan het werk was. Thuis de boel net als altijd draaiende hield. Voor mij is deze plek heel herkenbaar. Ik ben daar in het verleden heel vaak geweest. Mijn gezin en andere mensen niks in de gaten hadden. Ik ben namelijk meester in het verbergen van deze toestand. Ondertussen ben ik nog maar voor een hele kleine hoeveelheid hier en zit de rest op de maan ofzo. In deze toestand kan en durf ik ook niemand mee te nemen op die laag. Want hoewel deze laag heel donker en eenzaam is. Voelt het ook heel veilig. Daar kan niks me raken omdat er niks meer te raken valt. Ik weet ook dat zo’n periode weer over gaat. Hoe lang het van te voren duurt, weet ik niet. Maar langzamerhand kom ik dan ook steeds meer stukje voor stukje terug. In dat vertrouwen kan ik die bijzonder onaangename leegte uitzitten. Kan ik een ander vertellen over deze plek. En weten dat er uiteindelijk weer leven komt. Waarom ik dit nu zo open en kwetsbaar deel? Omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die deze leegte in één of andere vorm ook kennen. Weet dan dat er een einde aan komt. Durf te vertrouwen dat dit ook voorbij gaat. En durf dan ook een ander in vertrouwen te nemen. Zodat zij samen met jou de tijd op deze plek uit kunnen zitten. Dat je er niet alleen bent.
Vertragen Wanneer we met de seizoenen leven, zullen we altijd actiever zijn in de lente en de zomer. In de herfst en de winter minder actief. En letterlijk en figuurlijk meer naar binnen gaan. Dat je in de winter minder energie hebt, dan in de zomer is heel normaal. Tijdens mijn leven en tijdens mijn reis door het trauma heen, heb ik geleerd te vertragen. Wanneer ik te snel wilde floot mijn lijf me terug. Werd ik prompt ziek. Of slap, lusteloos, nergens geen zin in hebben. Hierdoor heb ik geleerd goed naar mezelf te luisteren. Tenminste, het grootste gedeelte van de tijd. Ik dender geregeld door. Dan word ik weer teruggefloten. En kan ik een week rustig aan doen. In de loop der tijd heb ik mezelf steeds beter leren kennen, in combinatie met de beperkingen die ik heb over gehouden aan diverse dingen. Ik weet wanneer ik een stapje terug moet doen en even moet vertragen. Om daarna weer op volle sterkte door te kunnen. Dat vertragen lukt mij niet altijd. Voor mij werd vertragen in oktober een uitdaging. We hebben voor stichting Ponyvisite veel bezoeken. En met de sessies die ik geef, en de tijd voor mijn eigen paarden was het zomaar weer 15 oktober. Met nog 1 bezoek te gaan voor deze maand, komt er in november weer iets meer rust. En tijd voor mezelf en mijn paarden. Ook tussentijds nog allemaal leuke dingen, die erg gezellig zijn. Maar niet meer zo vanzelfsprekend dat ik het allemaal volhoudt. Ik heb genoten van deze tijd! Maar het is ook fijn om in de herfstvakantie even een stapje terug te kunnen doen en even alleen aandacht te hebben voor ons als gezin. Om na de vakantie weer volop heerlijk aan het werk te gaan met nieuwe energie. Want ik heb nog steeds de mooiste baan van de hele wereld! Dankbaar voor alle mensen die ik elke dag weer mag begeleiden. En waar ik elke sessie mezelf ook weer een beetje beter leer kennen. Ik ben een dankbaar mensenkind. En ik kwam erachter dat ik toch weer een stukje meer kon, als vorig jaar zomervakantie. Iedereen heeft af en toe momenten van vertragen nodig. Zeker in het integreren van ons trauma. Werken aan je trauma kan niet met een quick-fix. Als dat zo werkte had niemand een trauma meer. Vertragen is zo ontzettend belangrijk en zoals je hierboven hebt kunnen lezen, zo ongelooflijk lastig bij tijd en wijle. Toch moet ons hele systeem mee kunnen komen. De volwassene in je. Die heeft beslist dat het zo niet langer ging en hulp is gaan vragen. Een moedige stap. De kleine delen in ons, die zo bang zijn voor verandering, ook wel het innerlijk kind genoemd, die moeten ook mee kunnen in het proces. Immers: wat in jaren is opgebouwd kan niet in 4 sessies verholpen worden. In de vertraging kunnen we ook pas gaan voelen. Gevoel schakelt zich heel makkelijk uit als het stressvol en druk is. Juist dat voelen is belangrijk voor trauma-integratie. Het kunnen uithouden van die onaangename gevoelens zorgt voor integratie. Dat maakt het werken met paarden ook zo waardevol. Zij kunnen ons vertragen als de beste. Hoe? Paarden hebben een lagere hartslag dan ons. Wanneer wij met de paarden in de ruimte zijn zal ons lijf zich afstemmen op het paard. Zo word onze hartslag ook trager. Wanneer ons hart trager gaat kloppen, kunnen we ook rustiger ademhalen. Dat is 1 van de manieren waarop de paarden ons helpen ontspannen. Je zenuwstelsel komt langzaam maar zeker tot rust tijdens de sessie. Wat erg helpend kan zijn in tijden van hectiek en veel triggers en spanning. Mag ik jou ook naar die rust begeleiden?
