Ben jij Jenny?

De onaangename leegte Als therapeut vind ik het erg belangrijk om met enige regelmaat zelf ook sessies te ontvangen. Om als therapeut altijd feeling te houden met de andere kant van de tafel. Namelijk die als cliënt. Ik weet hoe het voelt om ergens als cliënt te komen. Hoe kwetsbaar en eng dat voelt om jezelf open te stellen. Dit jaar heb ik een verdiepingsjaar op trauma gevolgd bij het opleidingscentrum waar ik mijn traumaopleiding heb gevolgd. Dat gaat niet over de verdieping op de theorie. Maar de verdieping in jezelf. Over de eigen trauma’s die je mee hebt gemaakt. En waarvan je de gevolgen nog elke dag met je meedraagt. Tijdens 1 van die dagen had ik een opstelling. Mijn zenuwstelsel werd opgesteld. Dat liet zien onder wat voor hoogspanning ik soms functioneer. Zeker wanneer het in een groep is. Zoiets blijft een uitdaging. Zeker als het over openstellen en kwetsbare onderwerpen gaat. De onderstroom om het maar zo te zeggen. Zie je me namelijk gewoon in een groep zul je dat niet zo snel zien. Dan heb ik echt wel geleerd om te functioneren en me redelijk vrij te kunnen bewegen in een groep. Zeker als ik de groep al lang ken. 😊 Nu terug naar dat kwetsbaar opstellen, mensen tot op de diepste laag te vertrouwen. Tijdens de opstelling was er nog redelijk hier en nu. Ik kon er goed bij blijven. Al had ik zeker wel last van enige ‘trust-issues’. Delen van mij waren niet allemaal meer hier. Maar dat was oké. Tot ik een paar dagen later ervaarde dat ik in ‘de onaangename leegte’ was beland. Er zit bij mij altijd wat vertraging op de lijn om het maar zo te zeggen. Eerst is het een anderhalve tot 2 dagen wat chaotisch. En dan vertrekt mijn systeem naar de onaangename leegte. Voor mij is die onaangename leegte een ruimte waar er geen emoties zijn. Ik op de automatische piloot leef. Er is daar geen gevoel. Er is daar alleen ijzige kou. Geen warmte, geen licht. Een diepe eenzaamheid en kou overviel me. Dat terwijl ik gewoon aan het werk was. Thuis de boel net als altijd draaiende hield. Voor mij is deze plek heel herkenbaar. Ik ben daar in het verleden heel vaak geweest. Mijn gezin en andere mensen niks in de gaten hadden. Ik ben namelijk meester in het verbergen van deze toestand. Ondertussen ben ik nog maar voor een hele kleine hoeveelheid hier en zit de rest op de maan ofzo. In deze toestand kan en durf ik ook niemand mee te nemen op die laag. Want hoewel deze laag heel donker en eenzaam is. Voelt het ook heel veilig. Daar kan niks me raken omdat er niks meer te raken valt. Ik weet ook dat zo’n periode weer over gaat. Hoe lang het van te voren duurt, weet ik niet. Maar langzamerhand kom ik dan ook steeds meer stukje voor stukje terug. In dat vertrouwen kan ik die bijzonder onaangename leegte uitzitten. Kan ik een ander vertellen over deze plek. En weten dat er uiteindelijk weer leven komt. Waarom ik dit nu zo open en kwetsbaar deel? Omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die deze leegte in één of andere vorm ook kennen. Weet dan dat er een einde aan komt. Durf te vertrouwen dat dit ook voorbij gaat. En durf dan ook een ander in vertrouwen te nemen. Zodat zij samen met jou de tijd op deze plek uit kunnen zitten. Dat je er niet alleen bent.

Vertragen Wanneer we met de seizoenen leven, zullen we altijd actiever zijn in de lente en de zomer. In de herfst en de winter minder actief. En letterlijk en figuurlijk meer naar binnen gaan. Dat je in de winter minder energie hebt, dan in de zomer is heel normaal. Tijdens mijn leven en tijdens mijn reis door het trauma heen, heb ik geleerd te vertragen. Wanneer ik te snel wilde floot mijn lijf me terug. Werd ik prompt ziek. Of slap, lusteloos, nergens geen zin in hebben. Hierdoor heb ik geleerd goed naar mezelf te luisteren. Tenminste, het grootste gedeelte van de tijd. Ik dender geregeld door. Dan word ik weer teruggefloten. En kan ik een week rustig aan doen. In de loop der tijd heb ik mezelf steeds beter leren kennen, in combinatie met de beperkingen die ik heb over gehouden aan diverse dingen. Ik weet wanneer ik een stapje terug moet doen en even moet vertragen. Om daarna weer op volle sterkte door te kunnen. Dat vertragen lukt mij niet altijd. Voor mij werd vertragen in oktober een uitdaging. We hebben voor stichting Ponyvisite veel bezoeken. En met de sessies die ik geef, en de tijd voor mijn eigen paarden was het zomaar weer 15 oktober. Met nog 1 bezoek te gaan voor deze maand, komt er in november weer iets meer rust. En tijd voor mezelf en mijn paarden. Ook tussentijds nog allemaal leuke dingen, die erg gezellig zijn. Maar niet meer zo vanzelfsprekend dat ik het allemaal volhoudt. Ik heb genoten van deze tijd! Maar het is ook fijn om in de herfstvakantie even een stapje terug te kunnen doen en even alleen aandacht te hebben voor ons als gezin. Om na de vakantie weer volop heerlijk aan het werk te gaan met nieuwe energie. Want ik heb nog steeds de mooiste baan van de hele wereld! Dankbaar voor alle mensen die ik elke dag weer mag begeleiden. En waar ik elke sessie mezelf ook weer een beetje beter leer kennen. Ik ben een dankbaar mensenkind. En ik kwam erachter dat ik toch weer een stukje meer kon, als vorig jaar zomervakantie. Iedereen heeft af en toe momenten van vertragen nodig. Zeker in het integreren van ons trauma. Werken aan je trauma kan niet met een quick-fix. Als dat zo werkte had niemand een trauma meer. Vertragen is zo ontzettend belangrijk en zoals je hierboven hebt kunnen lezen, zo ongelooflijk lastig bij tijd en wijle. Toch moet ons hele systeem mee kunnen komen. De volwassene in je. Die heeft beslist dat het zo niet langer ging en hulp is gaan vragen. Een moedige stap. De kleine delen in ons, die zo bang zijn voor verandering, ook wel het innerlijk kind genoemd, die moeten ook mee kunnen in het proces. Immers: wat in jaren is opgebouwd kan niet in 4 sessies verholpen worden. In de vertraging kunnen we ook pas gaan voelen. Gevoel schakelt zich heel makkelijk uit als het stressvol en druk is. Juist dat voelen is belangrijk voor trauma-integratie. Het kunnen uithouden van die onaangename gevoelens zorgt voor integratie. Dat maakt het werken met paarden ook zo waardevol. Zij kunnen ons vertragen als de beste. Hoe? Paarden hebben een lagere hartslag dan ons. Wanneer wij met de paarden in de ruimte zijn zal ons lijf zich afstemmen op het paard. Zo word onze hartslag ook trager. Wanneer ons hart trager gaat kloppen, kunnen we ook rustiger ademhalen. Dat is 1 van de manieren waarop de paarden ons helpen ontspannen. Je zenuwstelsel komt langzaam maar zeker tot rust tijdens de sessie. Wat erg helpend kan zijn in tijden van hectiek en veel triggers en spanning. Mag ik jou ook naar die rust begeleiden?

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

De afgelopen 2 weken wilde ik heel veel schrijven. Een mooi blog over de 3 daagse die ik gehad heb. En het bleef stil. Stil op sociale media bij mij. Meer als het bericht wat er gepost is kon ik even niet bedenken. Er waren zoveel woorden, en toch was er geen touw aan vast te knopen. Diverse delen in mij kwamen voorbij. Een lekkere dwarse puber die zei dat ik me niet zo aan moest stellen. En gewoon wat schrijven. Het stelde toch niet zoveel voor… Een kind dat zich intern hulde in stilzwijgen. En andere interne delen die overal wel een mening over hadden. 😉 Ik heb veel geschreven en getekend. Het helpt mij altijd. Wanneer ik begin met schrijven komen de woorden dan vanzelf. Zonder er teveel over na te denken mag er ontstaan wat nodig is. Teruglezen doe ik het eigenlijk nooit. De afgelopen week was het warrig wat op papier stond. Een weerspiegeling van mijn gemoedstoestand. 🙈 Gelukkig bleef ik zelf aan het roer, zonder overgenomen te worden door niet geheel bekwame en jeugdige hoofdbestuurders. Gelijk na deze training volgden er 2 dagen Sunrise bij Centrum Puur. In die betreffende week was het ook 3 jaar terug dat mijn zwager en “broer” Peter is overleden. Na 3 dagen Sleen en vervolgens aan te sluiten in Beneden Leeuwen was wellicht veel. Er word in de wandelgangen ook wel eens gezegd: moeheid breekt verzet. Mensen die me kennen weten dat ik heel veel verzet/weerstand kan bieden. Niet ergens naar toe bewegen. Deuren gesloten houden. (Soms te) goed grenzen aan kunnen geven. Ik sluit me dan emotioneel af voor mezelf. Tijdens de 2 dagen Sunrise gebeurde er iets moois. Het kost zo ontzettend veel moeite om dat verzet te bieden. Dat die energie wel een beetje op was aan het eind van de week. En als mijn energie op is, stop ik met vechten. Dan mag mijn innerlijke ijskonijntje een beetje ontdooien. Dat leverde voor mij bijzondere momenten op. Ik durfde zachtjes in een groep een beetje kwetsbaar te zijn. Doodeng. Maar zo nodig. Na deze dagen was er een week van geen sessies. Dat viel zo mooi samen. Zo kreeg ik de tijd om echt het een en ander voor mezelf op een rijtje te zetten wat er nu daadwerkelijk gebeurd was in die dagen. De training bij José over traumasensitief (ver)werken met de methode Beeldta-Al was heel bijzonder om mee te maken. Het heeft me even mee terug genomen hoe het werkelijk was. En voor mijn ouders ook moest zijn geweest. Het heeft diepe indruk gemaakt. Om door de op het oog eenvoudige opdrachten uit te voeren. En samen met een medestudent in te tunen op wat je zag aan de hand van simpele en doeltreffende vragen. Beelden zeggen in zo’n geval meer dan 1000 woorden. Het zichtbaar maken hoe het werkelijk is. Het voor je neus hebben staan. Is aan de ene kant enorm confronterend. Zo was het dus. Zo moet het gevoeld hebben voor beide ouders. Aan de andere kant doet het me ook beseffen dat het oké is. Veel respect voor José. Hoe zij ons allemaal samen en individueel heeft begeleid. Deze 3 dagen. Ik heb er voor mezelf veel aan gehad. En hoop het op deze manier ook aan anderen mee te geven. Uiteraard op mijn eigen-wijze manier. En zachte directheid. 😉

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.