als je geen weg kan vinden,

Wij hebben een kalender van tegeltjeswijsheden en spreuken, erg leuk om te lezen!

Ik hou er van, als je bij mij thuis de hal binnen komt, zal je oog vallen op een bord met allemaal tegeltjeswijsheden en diverse spreuken.

De een zorgt voor een glimlach, bij de andere zit er een diepere laag achter.

Zo ook deze van bovenstaande foto.

Ik werd geraakt door de tekst.

Schrijvenderwijs zal het je duidelijk worden. Eerst een stukje levensgeschiedenis.

Samen met mijn man heb ik een binnenvaartschip, waar wij op voeren toen wij in de machinekamer een grote uitslaande brand hadden. Onze jongste was toen 5 weken oud. Dat liep gelukkig goed af, alleen enorm veel materiële schade.

Wij konden terug naar de werf, daar is alle materiële schade herstelt. Dat was het begin van persoonlijke ellende.

Mijn man, ik en de kinderen zijn weer gaan varen, en alles werkte prima. Tenminste, dat dachten wij. Wij voeren op de Rijn, toen er alarm af ging. Dat was voor mij een enorme trigger geworden, al die geluiden. De piloot gaf storing, en wij moesten op het noodstuurwerk naar Wesel varen.

De piloot werd weer gerepareerd, en het leed was geleden, tenminste dat was wat wij dachten.

Op de volgende reis afvarend (richting Nederland) weer storing op de piloot. Weer moest Jan een stuk op het noodstuurwerk varen.

Tijdens het blussen heeft de brandweer poederblussers gebruikt, dat vind elektrische apparatuur niet leuk. Na het vervangen van de complete piloot, konden we weer gewoon varen. Qua materiaal gezien...

Ik heb door de brand en de diverse keren dat we op de Rijn stuurloos waren PTSS ontwikkeld. En durfde op de rivier niet meer aan boord te zijn. Aan de wal nergens last van. Maar zodra ik weer naar boord moest, (zo voelde het op dat moment) ging het fout. En schoot ik compleet in de stress. Dat resulteerde in slecht slapen, een kort lontje, ontzettend onaangenaam zijn naar mijn kinderen en mijn man.

Er kwam geen erkenning van de PTSS. Als ik aan boord zou zijn, zou het wel over gaan. Was het maar zo'n feest. Tegen beter weten in heb ik het een poos geprobeerd. De situatie aan boord was onhoudbaar. Telkens als wij de rivier op gingen, had ik een paniekaanval. Dat zijn geen fijne dingen om mee te maken.

De buitenwereld wist van niks. Ik was er niet trots op. We hadden maar een brand gehad, alleen materiële schade, dus niks aan het handje.

Na lang dubben, een psycholoog opgezocht. Die constateerde PTSS, met vertraagd begin, of hoe het ook heet. Na 10 gesprekken en EMDR moest ik er vanaf zijn. Een fantastisch vooruitzicht. Echter kwam het niet zover. Door EMDR kwam ik niet van mijn PTSS af, het werd alleen maar erger. Zo erg, dat we moesten besluiten dat ik al een jaar eerder aan de wal zou gaan, dan oorspronkelijk de bedoeling was.

Aan de wal ging het prima. En op het kanaal had ik geen last, en kon ik meevaren. Mijn man heeft wat uren in de stuurhut gezeten, om er voor te zorgen dat ik op het kanaal aan boord kon komen. Op die manier bewees hij zijn liefde voor mij!
Dat ging best een poos goed.

Tot ik 4 jaar terug een auto ongeluk kreeg met mijn gezin, terwijl we onderweg naar boord gingen. (dat is voor een andere keer, om uitgebreid over te hebben). Ik heb daar PostCommotioneel Syndroom aan overgehouden.

Mijn wereld werd enorm klein, autorijden ging alleen in kleine stukjes, en kon gaan revalideren. In die tijd was ik veel thuis, de muren vlogen op een gegeven moment op mij af. Via een goede vriendin kwam ik op het pad van een energetisch therapeut.
in het begin was ik enorm sceptisch!
Is dit wel wat voor mij? hoe kan het mij helpen?

Dat heb ik mogen ervaren. De beste man (die ik vanwege privacy niet bij naam ga noemen) zei aan het eind van ons eerste gesprek dat er hier veel meer speelde dan alleen die grote brand van toen 5 jaar terug.

Wat heeft hij gelijk gehad! Er zat veel meer, dan alleen de brand. Bij andere psychologen kon ik de schijn ophouden dat het alleen die brand was. Dat dacht ik op dat moment ook zelf! Ik kon bij hem de schijn niet ophouden. En samen zijn we met het verleden aan de slag gegaan. De diagnose PTSS werd veranderd in CPTSS. Complexe Post Traumatische Stressstoornis.

Stap voor stap ging ik vooruit, soms 1 vooruit en 2 stappen terug. Ik heb donkere tijden gekend.
Soms zo donker dat de zon echt niet scheen. Niet alleen zwaar voor mij, maar ook zeker voor mijn gezin. In die anderhalf jaar ben ik weer gaan voelen, en mocht ik mezelf weer gaan ontdekken.
Wie ben ik nu? En wat voel ik nu? de verbinding tussen hoofd en hart was weg. Emoties had ik weinig. Door deze therapie is die verbinding weer gaan leven.

Die weg heb ik gelukkig niet alleen hoeven te gaan, naast mijn gezin, goede vrienden en een hele lieve therapeut mocht ik vertrouwen op God, dat het uiteindelijk goed zou komen.
Die weg heb ik moeten creëren, want ik was immers de enige die die weg kon gaan. Ik heb de weg leren creëren. En kijk er dankbaar op terug. Klinkt wellicht gek, maar de ervaring die ik heb, mag ik gebruiken om samen met anderen hun eigen weg te gaan creëren.

Raakt mijn verhaal je? Neem contact op! Je hoeft je eigen weg namelijk niet alleen te creëren. Er zijn genoeg mensen je kunnen begeleiden op een manier die bij je past. Ik heb het met energetische therapie en paardencoaching mogen doen. Heb ondertussen mijn passie en roeping gevonden in mijn eigen praktijk. Jij kan dat ook!