Tsjitske is slimmer dan ik

De afgelopen 2 weken wilde ik heel veel schrijven. Een mooi blog over de 3 daagse die ik gehad heb. En het bleef stil. Stil op sociale media bij mij. Meer als het bericht wat er gepost is kon ik even niet bedenken. Er waren zoveel woorden, en toch was er geen touw aan vast te knopen. Diverse delen in mij kwamen voorbij. Een lekkere dwarse puber die zei dat ik me niet zo aan moest stellen. En gewoon wat schrijven. Het stelde toch niet zoveel voor… Een kind dat zich intern hulde in stilzwijgen. En andere interne delen die overal wel een mening over hadden. 😉 Ik heb veel geschreven en getekend. Het helpt mij altijd. Wanneer ik begin met schrijven komen de woorden dan vanzelf. Zonder er teveel over na te denken mag er ontstaan wat nodig is. Teruglezen doe ik het eigenlijk nooit. De afgelopen week was het warrig wat op papier stond. Een weerspiegeling van mijn gemoedstoestand. 🙈 Gelukkig bleef ik zelf aan het roer, zonder overgenomen te worden door niet geheel bekwame en jeugdige hoofdbestuurders. Gelijk na deze training volgden er 2 dagen Sunrise bij Centrum Puur. In die betreffende week was het ook 3 jaar terug dat mijn zwager en “broer” Peter is overleden. Na 3 dagen Sleen en vervolgens aan te sluiten in Beneden Leeuwen was wellicht veel. Er word in de wandelgangen ook wel eens gezegd: moeheid breekt verzet. Mensen die me kennen weten dat ik heel veel verzet/weerstand kan bieden. Niet ergens naar toe bewegen. Deuren gesloten houden. (Soms te) goed grenzen aan kunnen geven. Ik sluit me dan emotioneel af voor mezelf. Tijdens de 2 dagen Sunrise gebeurde er iets moois. Het kost zo ontzettend veel moeite om dat verzet te bieden. Dat die energie wel een beetje op was aan het eind van de week. En als mijn energie op is, stop ik met vechten. Dan mag mijn innerlijke ijskonijntje een beetje ontdooien. Dat leverde voor mij bijzondere momenten op. Ik durfde zachtjes in een groep een beetje kwetsbaar te zijn. Doodeng. Maar zo nodig. Na deze dagen was er een week van geen sessies. Dat viel zo mooi samen. Zo kreeg ik de tijd om echt het een en ander voor mezelf op een rijtje te zetten wat er nu daadwerkelijk gebeurd was in die dagen. De training bij José over traumasensitief (ver)werken met de methode Beeldta-Al was heel bijzonder om mee te maken. Het heeft me even mee terug genomen hoe het werkelijk was. En voor mijn ouders ook moest zijn geweest. Het heeft diepe indruk gemaakt. Om door de op het oog eenvoudige opdrachten uit te voeren. En samen met een medestudent in te tunen op wat je zag aan de hand van simpele en doeltreffende vragen. Beelden zeggen in zo’n geval meer dan 1000 woorden. Het zichtbaar maken hoe het werkelijk is. Het voor je neus hebben staan. Is aan de ene kant enorm confronterend. Zo was het dus. Zo moet het gevoeld hebben voor beide ouders. Aan de andere kant doet het me ook beseffen dat het oké is. Veel respect voor José. Hoe zij ons allemaal samen en individueel heeft begeleid. Deze 3 dagen. Ik heb er voor mezelf veel aan gehad. En hoop het op deze manier ook aan anderen mee te geven. Uiteraard op mijn eigen-wijze manier. En zachte directheid. 😉

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

De vorige keer schreef ik over die snelle oplossingen dat ik daar niet van ben. En dat ik er niet in geloof dat er snelle oplossingen bestaan voor het integreren van je trauma. Ik heb hem scherp gezet. En daar ben ik me van bewust. Want al die oefeningen en snelle oplossingen, doen die dan niks? Zeker doen die wel wat. Een cursus om je nervus vagus opnieuw te programmeren is fantastisch. Ik maak er in mijn sessies dankbaar gebruik van. Er komt relatief snel een keer een diepere ademhaling. De oefeningen helpen je in het hier en nu te komen als je afdwaalt. EFT is ook een manier om de nervus vagus te activeren. Je weet wel, die grote zwevende lichaamszenuw. Die begint bij de hersenen, en door je hele lijf gaat. Een ademhalingscursus kan heel goed helpen om via je ademhaling jezelf beter laten ontspannen. Paarden helpen uit zichzelf ook mensen beter in het hier en nu te krijgen. Door hun warme lijf, hun ademhaling en hun aanwezigheid in de ruimte. Ik geloof echt dat die quick fixes je een stap in de goede richting kunnen geven. Een doorbraak kunnen brengen als je een poosje vast zit. Maar hoe dan verder als de cursus is afgelopen? En je weer alleen verder moet. Je coach zegt: nog 1 laatste sessie en dan moet het klaar zijn, je hebt je maximum bereikt? En je weer alleen verder moet? Je vergeet je ademhalingsoefeningen te doen? En opgeslokt word in het verleden? Dat is precies wat ik tegen heb op snelle oplossingen. Tuurlijk, ze kunnen je echt verder brengen. Mits je daarnaast maar begeleiding hebt, op de rest van je reis. Dat wanneer jij dreigt te verzuipen, niet de persoon zegt: sorry, cursus afgelopen, hier houd het voor mij op. Juist op de momenten dat je vast loopt, heb je een mens naast je nodig die zegt: ’Hé, ik zie dat het niet helemaal lekker gaat, kan ik je helpen? Dat zal geen boek, cursus of opleiding voor je doen. Dat is de rol van je therapeut, of goede vriend, of wie je dan ook om je heen hebt. En dat is precies de rol waar ik warm van word, het naast mensen lopen waar het niet lekker loopt. Die dingen scherp en eerlijk tegen je durft te zeggen. We hoeven geen vrienden te worden. Je bent niet van mij afhankelijk. Maar ik begeleid je wel. Ik ben niet meer dan jou. Ik loop met je mee. Als mens tot mens.

Tegenwoordig is trauma een ‘hot’ item. Overal zie je: je moet “….” Doen en binnen 4 dagen ben je van je trauma af. Of “volg deze opleiding en je trauma verdwijnt als sneeuw voor de zon”. En wat meer in mijn eigen vakgebied gebeurt: “Kom bij mij, en ik help je binnen 4 afspraken je trauma af. ”Na 10 gesprekken met een psycholoog ben je van je PTSS af. Met deze uitspraak zal ik mijn eigen graf wel graven, maar ik gooi hem er toch in. In paardencoachingsland ben je met 5 tot 7 sessies van je klachten af. Dat gemiddelde word vaak gebruikt. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan je vertellen: het is mij niet gelukt, om in 4 dagen tijd van mijn trauma af te komen, na 10 gesprekken met een psycholoog van mijn PTSS af te zijn. Na 5 tot 7 paardencoachingsessies van alle klachten af te zijn. Ik geloof namelijk niet in deze zogenaamde quick fixes. Die bied ik dan ook niet. Die snelle oplossingen. Ik ga je niet beloven dat je binnen 5-7 sessies van al je klachten af bent. Mij is het niet gelukt. En ik heb me er heel onaangenaam over gevoeld. Want ik paste weer eens niet in een hokje, waar kennelijk de rest wel in past. Ik geloof in het alle tijd nemen voor een cliënt om elkaar te leren kennen. Mij te leren en durven vertrouwen. En dan samen op reis te gaan door jouw verleden, en met behulp van mijn fantastische co-therapeuten te kijken wat er bij jou speelt. Wat er in je verleden nog speelt. Te kijken naar een laag, waarvan je zelf wellicht nog niet wist dat die bestond. Ik gebruik zeker het paard als leidraad. Maar ik durf verder te gaan dan waar wellicht een ander eindigt. Dat is precies de reden dat ik na mijn opleiding als paardencoach mezelf verder wilde ontwikkelen als traumatherapeut. Om er samen met de paarden te zijn voor mensen die niet in dat plaatje van 5 tot 7 keer passen. Tuurlijk ben je ook van harte welkom als je wel in dat kader past! Ik ben niet bang voor jouw donker. En weet hoe donker het kan zijn. Hoe lang dat pad kan zijn. Ik ga met je mee door jouw verleden. Durf achter deuren te kijken, waar een ander nog niet is geweest. En samen met de paarden maken we deuren zichtbaar, die verborgen waren. Die verstopt zaten achter heel veel muren. Ik kan hier nog heel veel over schrijven, maar dan word dit blog te lang. Volgende week het vervolg.