The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

De afgelopen 2 weken wilde ik heel veel schrijven. Een mooi blog over de 3 daagse die ik gehad heb. En het bleef stil. Stil op sociale media bij mij. Meer als het bericht wat er gepost is kon ik even niet bedenken. Er waren zoveel woorden, en toch was er geen touw aan vast te knopen. Diverse delen in mij kwamen voorbij. Een lekkere dwarse puber die zei dat ik me niet zo aan moest stellen. En gewoon wat schrijven. Het stelde toch niet zoveel voor… Een kind dat zich intern hulde in stilzwijgen. En andere interne delen die overal wel een mening over hadden. 😉 Ik heb veel geschreven en getekend. Het helpt mij altijd. Wanneer ik begin met schrijven komen de woorden dan vanzelf. Zonder er teveel over na te denken mag er ontstaan wat nodig is. Teruglezen doe ik het eigenlijk nooit. De afgelopen week was het warrig wat op papier stond. Een weerspiegeling van mijn gemoedstoestand. 🙈 Gelukkig bleef ik zelf aan het roer, zonder overgenomen te worden door niet geheel bekwame en jeugdige hoofdbestuurders. Gelijk na deze training volgden er 2 dagen Sunrise bij Centrum Puur. In die betreffende week was het ook 3 jaar terug dat mijn zwager en “broer” Peter is overleden. Na 3 dagen Sleen en vervolgens aan te sluiten in Beneden Leeuwen was wellicht veel. Er word in de wandelgangen ook wel eens gezegd: moeheid breekt verzet. Mensen die me kennen weten dat ik heel veel verzet/weerstand kan bieden. Niet ergens naar toe bewegen. Deuren gesloten houden. (Soms te) goed grenzen aan kunnen geven. Ik sluit me dan emotioneel af voor mezelf. Tijdens de 2 dagen Sunrise gebeurde er iets moois. Het kost zo ontzettend veel moeite om dat verzet te bieden. Dat die energie wel een beetje op was aan het eind van de week. En als mijn energie op is, stop ik met vechten. Dan mag mijn innerlijke ijskonijntje een beetje ontdooien. Dat leverde voor mij bijzondere momenten op. Ik durfde zachtjes in een groep een beetje kwetsbaar te zijn. Doodeng. Maar zo nodig. Na deze dagen was er een week van geen sessies. Dat viel zo mooi samen. Zo kreeg ik de tijd om echt het een en ander voor mezelf op een rijtje te zetten wat er nu daadwerkelijk gebeurd was in die dagen. De training bij José over traumasensitief (ver)werken met de methode Beeldta-Al was heel bijzonder om mee te maken. Het heeft me even mee terug genomen hoe het werkelijk was. En voor mijn ouders ook moest zijn geweest. Het heeft diepe indruk gemaakt. Om door de op het oog eenvoudige opdrachten uit te voeren. En samen met een medestudent in te tunen op wat je zag aan de hand van simpele en doeltreffende vragen. Beelden zeggen in zo’n geval meer dan 1000 woorden. Het zichtbaar maken hoe het werkelijk is. Het voor je neus hebben staan. Is aan de ene kant enorm confronterend. Zo was het dus. Zo moet het gevoeld hebben voor beide ouders. Aan de andere kant doet het me ook beseffen dat het oké is. Veel respect voor José. Hoe zij ons allemaal samen en individueel heeft begeleid. Deze 3 dagen. Ik heb er voor mezelf veel aan gehad. En hoop het op deze manier ook aan anderen mee te geven. Uiteraard op mijn eigen-wijze manier. En zachte directheid. 😉