Veiligheid en vertrouwen
Paarden vinden vaak nieuwe dingen ook spannend. Neem als voorbeeld een veulen die een halster om moet. Ze kennen dat niet. Dat moeten wij ze stapje voor stapje leren. Net zolang tot het gewoon wordt. Daar is als eerste veiligheid bij nodig. Veiligheid voor jou, voor het veulen. Zeker weten dat de merrie het goed vindt, dat je erbij in komt. Daarnaast is er ook vertrouwen nodig. De moeder van het veulen moet jou vertrouwen, en weten dat haar kind bij jou in veilige handen is. Daarnaast moet het veulen je ook hebben leren vertrouwen. Die kijkt het van de moeder af. En dan weet een veulen heel snel of je te vertrouwen bent. Een prachtig proces om te mogen begeleiden. Als de merrie echter geen omgang met mensen gewend is, zal er ook geen mens aan het veulen komen, zonder het eigen leven op het spel te zetten.
Veiligheid en vertrouwen, het klinkt zo simpel. Als je het vanuit huis niet hebt meegekregen, als daar geen veilige basis was. Ken je eigenlijk het basisgevoel van veiligheid niet. dat leer je in de vroegste jaren van je leven. Thuis hoort het in de basis veilig te zijn.
Kijk maar naar bovenstaand voorbeeld.
Als het bij jou thuis niet veilig was, heb je vanuit je vroegste jeugd al een blauwdruk van onveiligheid te pakken.
Hoe is dat voor jou? Vertrouw jij mensen makkelijk? Wat kan helpen om je therapeut te leren vertrouwen? Wat moet hij/zij vooral doen? En niet doen? Hoe zit dat met aanraking? Een hand op je schouder als je het lastig hebt? Of in ons geval een paard die je mag aanraken?
Probeer dat voor jezelf helder te hebben. Het helpt mij als therapeut ook. Om te weten wat ik wel of niet moet doen of zeggen.
Ken jij veiligheid? Voel jij je bij jezelf veilig? Bij anderen? In je eigen huis? Ken je nu op dit moment veiligheid? Heb je een plek waar je je veilig voelt?
Wat heb je nodig om je veilig te voelen? Wat zijn jouw hulpbronnen?
Een klein voorbeeldje: als ik merk dat het me even aanvliegt, beeld ik me in dat ik op mijn paard zit, en me concentreer op haar bewegingen. Op deze manier word ik rustig. Of ik zet heel zacht een muziekje op. Ik heb geleerd in de loop der jaren dat ik veilig mag zijn. Bij anderen die ik vertrouw, en die ik ken. Dat aantal mensen is niet zo heel groot. Niet gek gezien mijn eigen verleden.
Ik mag ook veilig zijn bij mezelf. Dat doe ik door grenzen aan te geven. En mensen die ik nog niet genoeg ken en vertrouw op afstand te houden.
Pas als je jij jezelf ergens helemaal veilig kan voelen is er ruimte voor traumaverwerking. Dat je op een plek er helemaal mag zijn. Zonder dat je angst hoeft te hebben. En zonder dat je angst hebt. Dat je zenuwstelsel helemaal tot rust mag komen. Dat je jezelf zo veilig voelt, dat je er zelfs op je gemak in slaap zou durven vallen.
Dat is veiligheid.
Die veiligheid is nodig, om je trauma aan te kunnen kijken. Jezelf in deze tijd veilig voelen biedt een krachtige en veilige bedding voor trauma-integratie. Het zorgt ervoor dat je niet in het trauma verdwijnt. Dat je niet terug gezogen word de herinnering in.
Dat je vanuit het hier en nu gaat ervaren wat er toen en daar in het verleden gebeurd is.
Alleen op deze manier kan en mag je de spanning van het trauma los gaan laten.
Natuurlijk zal ik je heus een keer kietelen. Uitdagen om net een stapje verder te gaan dan jij aangeeft. Soms zegt ons hoofd: nee, dit durf ik niet, dit is retespannend. En durft ons lijf die uitdaging wel aan te gaan. Maar alles binnen de grenzen. En altijd in overleg.
