Shocktrauma nader uitgelegd
Ik ben op de fiets onderweg naar een vriendin. Het is al donker. Achter mij fietst een man, deze man ken ik vaag. Hij woont vlak bij een andere vriendin. Ik voel me niet heel fijn dat hij achter me fietst. Ik probeer er niet teveel aandacht aan te geven. Hij komt steeds dichter bij me fietsen. Zo dichtbij, dat ik zijn gehijg van zijn adem kan horen. Ik durf niet achterom te kijken. Maar voel dat hij heel heel dichtbij is. Ik wil gillen, heel hard fietsen. Me van hem aftrappen. Er gebeurt echter niets van dat alles.
De man kan gewoon met me mee fietsen zonder dat ik ook maar iets kan doen. Mijn lijf schiet in een freeze. En ik kan niks meer.
Terwijl de man naast me fietst zegt hij alleen voor mij hoorbaar: Schatje ik wil je, begint pogingen te doen om mij van mijn fiets af te krijgen. Echter komt er aan de andere kant een vrouw aan fietsen. De man schiet er snel vandoor op zijn fiets. Uiteindelijk is er ‘niks’ gebeurd.
Je kan je je voorstellen dat wanneer je zo’n gebeurtenis meemaakt dat een beste indruk maakt.
Wanneer dit een op zich zelf staande gebeurtenis is, hebben we het over shocktrauma.
Shocktrauma is ondanks de verschrikkelijke gebeurtenis relatief eenvoudig te ‘behandelen.’
Zoiets ontstaat als je een heftige gebeurtenis meemaakt. Je lijf raakt in een staat van bevriezing, nadat je lijf en hersenen zich hebben klaargemaakt om te vechten en/of te vluchten. Je lymbisch brein (emotionele brein) en je hersenstam (reptielenbrein) hebben de indruk, gebaseerd op eerdere ervaringen dat vechten/vluchten geen zin heeft. En gaat over naar de stand van bevriezing. Zonder dat je bewustzijn er ook maar enige invloed op uitoefent.
Je lichaam bevind zich in opperste staat van paraatheid. En die spanning kan nergens heen omdat je in de freeze (bevriezing) zit.
Na die gebeurtenis, wanneer je je weer veilig voelt, zul je gaan trillen, beven, het koud hebben, misselijk zijn, veel naar het toilet moeten etc. om de opgeslagen spanning los te laten.
Vaak lukt dit maar ten dele. Omdat we dat als mensen tegenhouden.
Dat je de eerste 6 weken last hebt van deze gebeurtenis en je bang bent, is heel normaal. Pas na 6 weken kan er sprake zijn van trauma.
Bij een op zichzelf staande gebeurtenis, kan EMDR heel goed helpen. Alleen het is niet zaligmakend. Je moet zelf ervaren of het bij je past of niet. Ik bied je geen EMDR. Dat is een vak apart. En niet goed aangepakt kan het zeker voor hertraumatisering zorgen.
Nog even de afloop van het verhaal: De man uit bovenstaand verhaal was een bekende bij de politie. De politie heeft hem met het verhaal geconfronteerd. Hoe het verder is afgelopen heb ik geen weet van. Een paar maanden later is hij verhuisd. Zijn flatje was leeg.
Het heeft bij mij een poos geduurd voor ik weer in het donker over straat heen durfde. 😉
