Overvallen worden door het leven

De afgelopen weken werd ik overvallen door het leven. Door een gebeurtenis met een enorme impact.
Afgelopen blog schreef ik al dat mijn vader ernstig ziek was, en niet meer beter zou worden.
Hij ging wel achteruit, maar kon nog genieten van de kleine dingen in het leven.
Even roken, even kletsen met bezoek. Gewoon met mijn moeder samen zijn.

22 juli werd ik gebeld, dat er bij mijn vader gewaakt moest gaan worden. Omdat hij zo ontzettend snel achteruit ging.
Dat was voor mij een klap in mijn gezicht. Alsof iemand op dat moment met een enorme knuppel me onderuit mepte. Je in een sneltrein moet stappen, waar je eigenlijk niet in wilt. Maar de keus of je wel of niet wilt, heb je niet.
Ik had mijn vader de week ervoor nog gezien, En op dat moment wees niks erop, dat het afscheid snel zou komen.

Niets bleek echter minder waar helaas...

Wij kregen als gezin nog 28 uur samen. Die 28 uur leek aan de ene kant een eeuwigheid te duren. Aan de andere kant, kon het niet lang genoeg duren. Op 24 juli is hij overleden.

Samen met mijn moeder, ons eigen gezin, zussen, zwagers en hun kinderen hebben we mijn vader een prachtig afscheid gegeven. Zoals hij was, ingetogen, met de blik op de toekomst. We mochten het samen doen. Als moeder en kinderen van mijn vader. Dat was pittig, maar ook zo ontzettend mooi en waardevol om te doen.

Nu 3 weken na zijn overlijden, gaat het gewone leven verder. En wij moeten ook weer door. Of we nu willen of niet.
Ik weet dat het goed is zo, mijn vader wilde niet oneindig in een bed liggen wachten tot zijn einde. Zover is het ook niet gekomen.
Boos omdat hij is overleden ben ik eigenlijk niet. De dankbaarheid overheerst. Dat hij mijn vader mocht zijn. Dat hij 72 jaar mocht leven op deze aarde. Dat hij Jan heeft gekend. Onze kinderen heeft zien opgroeien. En zelfs achterkleinkinderen mocht verwelkomen.

Wanneer het me even aanvloog kon ik even alleen met mezelf en mijn eigen gedachten zijn bij de paarden. Als ik er geen woorden aan kon geven, hoe het met me was, waren daar Tsjitske, Veridiana en Joep. Waar ik geen woorden nodig had.
Even alleen ik. Niet het verdriet van de anderen ook. Alleen mijn verdriet. Waar ik op kon steunen, en letterlijk leunen.

In Jan heb ik ook mijn grote steun en toeverlaat. En kunnen we elkaar steunen. Zonder hem waren deze weken heel anders gelopen. Doordat hij voor een stabiele thuissituatie zorgde, kon ik mijn moeder ondersteunen waar dat nodig was. Of bij een condoleance zijn voor ooms en tantes. Hij heeft me alle ruimte gegeven die ik nodig had. Alle steun die ik nodig heb, en had.

Thuis zijn echter ook de kinderen, die verdriet hebben om opa. Dan is het erg fijn, als ik een poosje de aandacht alleen aan mezelf kon geven bij de paarden.

Klaar voor een leven zonder mijn vader ben ik niet. Ook hier hebben we geen keus in. Wel de keus hoe ik er mee om ga.
Soms overvalt het verdriet me. Als er een lied word gespeeld die we tijdens zijn afscheidsdienst ook zongen.
Als ik hem in gedachten weer een grapje hoor maken.
Nu ik dit blog terug lees, denk ik: 3 weken nog maar. Het lijkt al weer zo lang geleden.

Wat de toekomst brengt weet ik niet. Wij gaan er hier in elk geval weer wat van maken. Nieuwe herinneringen maken met mijn vader in ons hart.