Sit with it

het lijkt zo simpel...

vrije vertaling:

Blijf erbij.
blijf erbij.

Blijf erbij.

Blijf erbij.

Ook al wil je rennen.

Ook al is het zwaar en moeilijk.
Ook al ben je niet zeker van de weg er door heen.
Heling begint bij voelen.

Deze tekst vond ik op een Engelse pagina. Hij greep me aan. Deze is namelijk voor mij geschreven momenteel.
Mijn vader is ernstig ziek, en uitbehandeld. Hoe lang hij nog heeft, weet niemand. Dat zullen echter geen maanden meer zijn.
Elke dag levert hij een beetje meer van zijn kunnen in. Tot zijn levensboek hier op aarde gesloten word.

Ik ben me er enorm van bewust dat de tijd die we nog samen hebben enorm waardevol is. Tegelijk vind ik het enorm pittig om met de wetenschap te leven dat mijn vader er binnenkort gewoon niet meer is.

In zulke tijden kan ik enorm rationeel zijn, mijn gevoel uitschakelen. Ik ga op de automatische piloot draaien. En koppel mijn hoofd los van mijn gevoel.

Het word een ver van mijn bed show, alsof het mij niet aangaat. Ik sta erbij en ik kijk naar het beeld. Alsof het niet over mij gaat.

Als ik merk dat die uitschakeling plaats vind. Of plaats heeft gevonden, ga ik juist op zoek naar dat gevoel. Probeer ik erbij te blijven. Als ik merk dat ik afgeleid ben, kom ik weer terug bij dat gevoel. Op deze manier kan ik wel voelen wat het met me doet. Dat ik het gevoel heb alsof iemand me de adem afsnijdt. De tranen heel hoog zitten. Ik probeer ze niet weg te slikken. Maar het toe te laten. Op dat moment niet aangenaam. Maar wel nodig.

Sit with it, blijf erbij. Ik ga het gevoel aan, en duw het niet weg. Het mag er als het er is, gewoon even zijn. Dat gevoel komt en gaat.

Sit with it, blijf erbij. Ga de strijd niet aan, om het weg te krijgen. De enige weg is er door heen.

Sit with it, blijf erbij. Niemand vraagt van mij dit alleen te doen. Ik heb een lieve man, kinderen, vrienden en familie die er voor me zijn als ik ze nodig heb.

Op deze manier kan ik met deze bewogen tijd om gaan. Blijf ik ook genieten van het leven. Want hoe zwaar de weg wellicht nog word, die komen gaat: we mogen tenslotte ook genieten van elkaar. Van de grote en de kleine dingen.
Van de mooie gesprekken die plaats vinden. Alles zeggen wat we kwijt willen aan elkaar.

Mijn paarden (dat zijn er ondertussen 3) helpen me hier bij. Als ik mijn gevoelsschakelaar uitzet, helpen zij me niet af te dwalen, in het hier en nu te blijven. Ik mag tegen ze aan staan, ze omhelzen.
Hierdoor vertraagd mijn hartslag, zij helpen me spanning te reguleren door te gapen. En me met beide voeten op de grond te houden.

Wil(t) u/jij dit nu ook ervaren in persoonlijke stormachtige tijden? Een rustpunt die ons leert, dat we ons eigen rustpunt ook kunnen worden, als we maar weten hoe?

Weet je van harte welkom, en neem contact met me op.